Parwowiroza – objawy i leczenie. Najgroźniejsza choroba psów?

Parwowiroza to jedna z najbardziej niebezpiecznych chorób zakaźnych, które występują u psów – szczególnie szczeniąt. Ma gwałtowny przebieg, wysoką śmiertelność, a w dodatku trudno się ją leczy. Każdy psi opiekun powinien potrafić poznać objawy parwowirozy, a przede wszystkim wiedzieć, jak chronić przed nią swojego pupila i co robić w razie podejrzenia zakażenia.

W tym artykule wyjaśniamy, czym jest parwowiroza, jak się objawia oraz jak wygląda leczenie i profilaktyka.

Co to jest parwowiroza?

Parwowiroza to wysoce zakaźna choroba wirusowa wywoływana przez canine parvovirus typu 2 (CPV-2). Wirus ten atakuje głównie układ pokarmowy psa, ale istnieje też jej sercowa postać, która zagraża przede wszystkim szczeniętom do 6-go miesiąca życia.

CPV-2 rozprzestrzenia się bardzo łatwo – w kale, na przedmiotach używanych przez chorego psa, a nawet na podeszwach butów właściciela. Wirus potrafi przetrwać nawet kilka miesięcy w temperaturze pokojowej. Jego odporność na czynniki środowiskowe sprawia, że jest wyjątkowo trudny do zwalczenia.

Przyczyny pojawiania się parwowirozy

Objawy parwowirozy pojawiają się w wyniku intensywnego namnażania się wirusa w organizmie psa, zwłaszcza w komórkach dzielących się – takich jak te znajdujące się w przewodzie pokarmowym, szpiku kostnym i tkankach limfatycznych. W efekcie dochodzi do:

• uszkodzenia śluzówki jelit,
• zahamowania produkcji białych krwinek,
• znacznego odwodnienia i utraty elektrolitów,
• wtórnych zakażeń bakteryjnych,
• w ciężkich przypadkach – niewydolności serca (forma sercowa).

Najczęściej chorują szczenięta między 6. tygodniem a 6. miesiącem życia, ale choroba może dotknąć również dorosłych psów, szczególnie tych nieszczepionych lub z osłabioną odpornością. Do zakażenia dochodzi zwykle przez drogę ustno-nosową. Po około 5 dniach wirus przenika do krwi.

Parwowiroza – objawy u psów

Najbardziej charakterystyczne dla parwowirozy objawy to:

• silna biegunka (często wodnista, z domieszką krwi, o nieprzyjemnym zapachu),
• intensywne wymioty,
• brak apetytu,
• apatia i osłabienie,
• łzawienie,
• wysoka gorączka lub hipotermia w zaawansowanym stadium,
• odwodnienie – widoczne m.in. przez zapadnięte oczy, suchy język, zmniejszoną elastyczność skóry,
• bladość dziąseł,
• przyspieszony oddech i tętno, także trudności w łapaniu powietrza,
• bolesność brzucha.

Objawy mogą nasilać się bardzo szybko – nawet w ciągu kilku godzin od ich wystąpienia stan psa może ulec drastycznemu pogorszeniu. U szczeniąt przebieg choroby jest zazwyczaj cięższy, a śmiertelność bez leczenia może sięgać nawet 90%.

Źródło: Freepik

Parwowiroza – leczenie

Nie istnieje lek przeciwwirusowy działający bezpośrednio na CPV-2, dlatego leczenie parwowirozy opiera się na terapii objawowej i wspomagającej, mającej na celu:

• nawodnienie organizmu (kroplówki dożylne lub podskórne),
• uzupełnienie elektrolitów i glukozy,
• ograniczenie wymiotów (leki przeciwwymiotne),
• zahamowanie biegunki,
• podanie antybiotyków w celu zapobiegania wtórnym zakażeniom bakteryjnym,
• uśmierzenie bólu,
• osłonięcie śluzówki żołądka,
• wsparcie układu odpornościowego.

W ciężkich przypadkach konieczna jest hospitalizacja. W niektórych klinikach stosuje się również terapię surowicą ozdrowieńców, a także nowoczesne metody immunoterapii. Kluczowe jest wczesne rozpoznanie i szybkie rozpoczęcie leczenia – to zdecydowanie zwiększa szanse psa na przeżycie.

Parwowiroza – szczepienia szczeniąt

Najskuteczniejszą metodą ochrony przed parwowirozą są szczepienia profilaktyczne. Schemat szczepień u szczeniąt obejmuje:

• pierwszą dawkę w 6.–8. tygodniu życia,
• kolejne dawki co 3–4 tygodnie aż do 16. tygodnia życia,
• dawkę przypominającą po roku,
• dalsze szczepienia co 1–3 lata w zależności od zaleceń weterynarza.

Szczepienie nie daje natychmiastowej odporności, dlatego niezwykle ważne jest unikanie kontaktu szczenięcia z innymi psami i środowiskiem zewnętrznym do czasu zakończenia pełnej serii szczepień.

Pamiętaj, że starsze lub przewlekle chore psy mogą mieć osłabioną, dlatego być przy nich czujnym na objawy parwowirozy, nawet jeśli zwierzęta te były szczepione.

Zobacz także: Mój pies się starzeje – jak zadbać o jego zdrowie?

Źródło: Wygenerowane przez SI

Jak chronić psa przed parwowirozą na co dzień?

Choć szczepienia to podstawa, warto stosować także inne środki ostrożności:

• unikać miejsc uczęszczanych przez wiele psów (np. psie parki, hotele, wystawy) w czasie największego ryzyka zakażenia – szczególnie u młodych psów,
• dbać o higienę – myć ręce i buty po spacerze, zwłaszcza jeśli mieliśmy kontakt z innymi psami,
• dezynfekować legowiska, miski i akcesoria psa – najlepiej przy użyciu specjalnych preparatów wirusobójczych,
• unikać kontaktu z chorymi lub nieznanymi psami, zwłaszcza w okresie obniżonej odporności.

Czy olejek CBD może wspierać psa w czasie leczenia?

Choć CBD nie leczy parwowirozy, może stanowić wsparcie w procesie rekonwalescencji. Oleje CBD dla zwierząt, takie jak oferowane przez Hempets™, wykazują właściwości:

• przeciwzapalne – mogą łagodzić stany zapalne jelit,
• przeciwwymiotne i przeciwbólowe – co zwiększa komfort psa,
• uspokajające – co może pomóc przy silnym stresie i osłabieniu organizmu,
• immunomodulujące – wspierając naturalną odporność.

Stosowanie olejku CBD warto skonsultować z lekarzem weterynarii, szczególnie u psów w ciężkim stanie zdrowia.

Nie daj się parwowirozie!

Parwowiroza to poważne zagrożenie, którego nie można bagatelizować. Znajomość objawów, szybka reakcja, skuteczne leczenie oraz odpowiednia profilaktyka (szczególnie szczepienia) to klucz do ochrony psiego życia. Jako odpowiedzialni opiekunowie, powinniśmy być czujni i świadomi zagrożeń, jakie niesie ten wirus. W Hempets wierzymy, że edukacja to najlepsza forma profilaktyki, dlatego dzielimy się wiedzą, by nasi czytelnicy mogli zadbać o zdrowie swoich zwierząt najlepiej, jak to możliwe.

 

Przeczytaj też: Nosówka – jak ją rozpoznać i leczyć?

Źródła:

Przychodnia Weterynaryjna Animals Service, Kraków

VetKnow

Wójcik A., Ziętek J., Winiarczyk S., Parwowiroza psów – problem wciąż aktualny. Med. Weter. 2019, 75 (8), 472-479